Zakochany Neko 11

Wen nie wrócił ;-; Ale notka jest~!


(Wenie wróć!!! Ja bez ciebie umieram!!! ;-;)


_________________________________________

Neko wyjął z kieszeni telefon i wybrał jeden numer.

- Halo? Dyrektorze? Sugiyama Neko. Przepraszam, że dzwonię o tak późnej porze, ale to sprawa niecierpiąca zwłoki. Tak. Więc sam pan wie. Tak, jest cały i zdrowy. Bezpieczny u mnie w domu. Nie mogę nic powiedzieć, musi pan zrozumieć. Moim zdaniem nie będzie w stanie chodzić do szkoły przez jakiś czas. Dwa tygodnie i ja również. Chcę się nim zająć. Jest wycieńczony w każdym tego słowa znaczeniu, a moich rodziców przez dłuższy czas nie będzie. Dziękuje panie dyrektorze – rozłączył się.

Następnie wysłał smsy do ich przyjaciółek.

„Z Ren-chan wszystko w porządku. Jest bezpieczny u mnie. Musi odpocząć. Nic więcej nie mogę powiedzieć. Nie martwcie się.” – wyślij.

Już miał chować telefon do kieszeni, kiedy niespodziewanie zadzwonił mu w ręce. Pięć wiadomości o tej samej treści: „Dzięki Bogom! Co za ulga!”. Nie spodziewał się tak szybkich odpowiedzi i do tego wszystkie były tak jednomyślne. Sądził, że przeczytają i odpiszą najwcześniej jutro rano, a one czatowały, czekając na informacje. Ucieszył się.

Kolejny dzwonek. Na ekranie pojawiło się znajome nazwisko.

- Mei-san!? Nie spodziewałem się telefonu od ciebie.

- Neko-kun! Twój przyjaciel Akiyama-kun! Wiadomości! Pożar! Co się stało!? Jesteście cali!? – w słuchawce rozległ się rozgorączkowany głos dwudziestopięciolatki, która nie była w stanie sklecić prostego zdania.

- Mei-san, spokojnie. Uspokój się proszę. Jesteśmy cali i zdrowi. Ren-chan jest u mnie w domu.

- Co się stało? – zapytała już nieco spokojniejszym, lecz wciąż zatroskanym tonem.

Neko posmutniał.

- Nie wiem. – odparł cicho – Zobaczyliśmy wiadomości i tyle.

- Neko-kun, tak strasznie mi przykro… Czy mogę coś zrobić dla Akiyamy-kun?

- Nie da się już nic zrobić Mei-san. Nie da się cofnąć czasu.

- A co z jego rodzicami!? – rzuciła z nadzieją.

Neko przez dłuższą chwilę milczał.

- Mei-san… Ja nie powinienem tego mówić…

- … - nie wiedziała co powiedzieć, mimo że bardzo chciała jakoś podnieść go na duchu. Łzy wezbrały w jej oczach – Mogę wpaść w przyszłym tygodniu? – wydusiła przez zaciśnięte gardło.

Blondyn zastanowił się przez chwilę.

- W porządku – podał jej adres.

- Trzymajcie się. Do zobaczenia – pożegnała się smętnym tonem.

- Do zobaczenia – rozłączył się.

Te smsy i nagły telefon odrobinę go pocieszyły, ale bólu, przez najbliższe dni, nic nie złagodzi, chociaż i tak najbardziej cierpiał Ren. Wyciszył komórkę i schował ją do kieszeni. Zszedł z powrotem do salonu. Na sofie spał Ren z zaciśniętym w dłoni zniszczonym zdjęciem i drugim, oprawionym i schowanym pod kocem, o którym Neko nic nie wiedział. Podszedł do niego i kucnął obok. Wpatrywał się przez chwilę w zbolały grymas na jego twarzy i pogłaskał go po głowie. Wziął śpiącego blondyna na ręce, delikatnie, by go nie obudzić i zaniósł go na drugie piętro do oddzielnego pokoju. Ułożył go wygodnie w łóżku i przykrył szczelnie kołdrą, a przed wyjściem uchylił okno, żeby dać mu więcej świeżego powietrza. Zamknął za sobą drzwi i oparł się o nie. Starł z twarzy samotną łzę.

- Dlaczego on? To się nie miało stać… nie jemu… Kazuma-san… Alisa-san… Ren-chan… - osunął się na ziemię – Dlaczego coś tak okrutnego musiało się przytrafić akurat tobie? – po raz kolejny dziś się rozpłakał.

Nawet się nie zorientował, kiedy zegar wybił pierwszą. Zebrał się i zawlókł do swojego łóżka. Zasnął niemal natychmiast.

            Ren obudził się przykryty kołdrą i owinięty kocem, w dłoni ściskał zdjęcie z dzieciństwa, a przy piersi to oprawione w ramkę. Była na nim piękna szatynka, mniej więcej w jego wieku, z włosami splecionymi w warkocz i delikatnym ciepłym uśmiechem. Miała bladą skórę, długie rzęsy i duże ciemnobrązowe oczy. Odłożył fotografię do szafki obok łóżka. Zszedł na dół do kuchni, gdzie Neko przygotowywał śniadanie.

- …an … n-chan … Ren-chan! – głos blondyna przebił się w końcu do świadomości Ren’a.

- Eh? Przepraszam. Co mówiłeś?

- Zrobiłem śniadanie. – odparł miękko, delikatnie dotykając jego ramienia – Jak się czujesz? – zapytał z troską w głosie, kiedy już usiedli. Dziś wyjątkowo nie uśmiechał się tak jak co dzień. Po prostu nie był w stanie po tym wszystkim.

- Nic do mnie nie dociera. Mam wrażenie, że to tylko jakiś chory sen, że zaraz się obudzę i wszystko będzie w porządku. – jego ramiona zadrżały – Ale to wszystko niestety prawda, tak? – zapytał, niby retorycznie, ale w jego głosie była pewna nutka czegoś na kształt ukrytej nadziei.

Neko z całego serca chciałby mu powiedzieć, że to nie jest prawdziwe, ale nie mógł.

- Niestety, to rzeczywistość – odparł słabo.

Przez dłuższą chwilę panowała grobowa cisza.

- Ja… - zaczął niebieskooki - …trafię do sierocińca.

Jego słowa uderzyły w Sugiyamę niczym boski grom z nieba. Poczuł jak ponosi go gniew. Odłożył pałeczki i gwałtownie wstał od stołu.

- Nie dopuszczę do tego! – warknął wściekle i pobiegł do swojego pokoju.

Ren odprowadził go wzrokiem z szeroko otwartymi ze zdziwienia oczami. Drugi blondyn wrócił po około dwudziestu minutach. Z determinacją w oczach i cienkim plikiem kartek w ręku. Podstawił je tamtemu pod nos.

- Co to jest? – zapytał niepewnie.

- Papiery adopcyjne – odrzekł stanowczo.

- Co? - Ren ponownie otworzył szeroko oczy i skakał niedowierzającym spojrzeniem między stojącym blondynem, a dokumentami.

- To co usłyszałeś. Wysłałem je faksem do rodziców, a ponieważ oni się mną nie interesują, nawet nie wiedzieli co podpisują.

- Żartujesz sobie? – Neko pokręcił poważnie głową – Ale… jakim cudem w ogóle tak szybko?

- Kilka telefonów i odpowiednia suma pieniędzy. Ludzie są strasznie przekupni. Teraz wszystko zależy od ciebie Ren-chan. Jeśli to podpiszesz, będziesz mógł ze mną mieszkać, chodzić dalej do Harukawy i swojego dojo. Przecież chcesz kontynuować naukę, prawda, Ren-chan? – zapytał delikatnym tonem.

Ren nie wiedział o co tu chodzi. Był zrozpaczony, zdezorientowany i rozbity, a teraz wszystko się komplikowało. To było dla niego zbyt wiele naraz. Pomyślał przez chwilę.

- Chyba nie mam wyjścia – sięgnął po długopis i złożył podpis na dokumentach.

- Ren-chan… - Neko wydał z siebie westchnienie ulgi i przygarnął go do siebie na chwilę. Zaraz poczuł jak coś moczy jego ramię – Ren-chan!? – chłopak znów był cały mokry od łez. Po prostu nie mógł się otrząsnąć, a tego wszystkiego wciąż przybywało.

- Mam dość…

- Ren-chan, powinieneś jeszcze się położyć – poradził mu Neko, a ten bez żadnych obiekcji opadł na kanapę, po czym brązowooki przykrył go kocem.

- Nie chcę iść dzisiaj do szkoły – wydusił słabym głosem.

- Nie musisz. Załatwiłem to już z dyrektorem. Poinformowałem też dziewczyny.

Ren skinął nieznacznie głową, chyba w geście niemego podziękowania. Zamknął opuchnięte oczy i postarał się zasnąć.

Neko krzątał się po domu, nie wiedząc co zrobić. W końcu postanowił wyjść na zakupy. Zostawił Renowi kartkę z informacją gdzie jest i kiedy mniej-więcej wróci.

Zaopiekuję się nim. Chcę, żeby jak najszybciej doszedł do siebie. Żeby znów był tym zimnym, stanowczym i nieludzko zrównoważonym Ren-chan. Kocham go i nie pozwolę mu tak cierpieć.

Z tymi myślami pojechał do samego centrum Tokio. Zaliczył wszystkie możliwe markowe sklepy. Miał tony koszul, jeansów, bojówek, swetrów, bluzek z długim i krótkim rękawem, bluz, gumek do włosów, pasków, kamizelek, krawatów, butów, wszelkich ozdób np. bransolet, sygnetów, wisiorów. Zahaczył też o drogerię. Tam kupił szczoteczkę i pastę do zębów, szczotkę do włosów, piankę do golenia, żyletki, szampon i odżywkę do włosów, żel pod prysznic mydło, dezodorant i cokolwiek innego co mogłoby się przydać.

            W nieco lepszym humorze szedł obładowany niczym wielbłąd, kiedy w oczy rzucił mu się sklep jubilerski. Uśmiechnął się lekko pod nosem.

- Dzień dobry – wszedł do sklepu i postawił torby gdzieś z boku.

Sprzedawca zmierzył go krytycznym wzrokiem.

- Spadaj stąd dzieciaku! To nie jest sklep dla takich zasmarkanych bachorów jak ty! – wydarł się.

Neko przybrał wyniosłą postawę.

- Tak to się zwraca do klienta? – sarknął.

- A co byś chciał tutaj kupić, co? – jego ton wprost ociekał ironią – Może naszyjnik z makaronu? – bezczelnie się roześmiał.

Neko zacisnął pięści, a gdyby wzrok mógł zabijać, to robota Kuby Rozpruwacza, w porównaniu do wyimaginowanego obrazu zwłok tego gościa, to byłaby zaledwie dziecinna fraszka.

- Dobrze ci radzę, zamilcz. – podszedł do lady i oparł się na przedramionach. Niski głos blondyna aż przyprawiał o dreszcze – Mówi ci coś nazwisko Sugiyama? – mężczyzna natychmiast przestał – Jeden telefon i nie znajdziesz pracy ani w Tokio ani w Japonii.

- W czym mogę służyć?

Chłopak uśmiechnął się wrednie, kiedy tamten spokorniał jak owieczka.

- Zegarek. Najlepszy jaki macie.

_________________________________________________________________

Mam tylko 3 rozdziały w zapasie ;-; A jak wam się podobało?