Zakochany Neko 21

Czeeeeeść, kocham was za cierpliwość <3 (I tak pewnie mnie zlinczujecie, ale chyba dam radę xD)

_________________________________________________________________________

Kiedy dotarli na lotnisko w Madrycie wciąż była późna noc, a jeszcze musieli dotrzeć do swojego hotelu. Ren nadal spał. Neko ostrożnie go szturchnął, ale ten tylko mruknął coś w stylu:

-…nie cę staać…

Neko zaśmiał się pod nosem.

- Zanieść cię?

Ren znów mruknął.

- Uznam to za „tak”. Chodź. – pociągnął go za rękaw koszuli, a ten uwiesił mu się na szyi i pozwolił się nieść na barana aż do taksówki, gdzie znowu położył się na jego ramieniu. Oczywiście Neko nie miał nic przeciwko.

Trafili do hotelu jako ostatni. Neko znów niósł Ren’a, więc dziewczyny pomogły im z walizkami. Hikaru podeszła do recepcji i spróbowała dogadać się po angielsku, ale nocny recepcjonista najwyraźniej nie grzeszył znajomością języków. Wtedy wtrąciła się Miu z nienagannym hiszpańskim. Mężczyzna westchnął z ulgą i wydał im ich klucze.

- Dobrze. Amane-chan, Ayako-chan i Alice-chan, 203. Yuki-chan i Haru-chan 204. Ja i Hikaru-chan w 306, a chłopcy w 307.

Miu i Hikaru pomogły chłopcom z walizkami, żeby nie budzić Ren’a. Neko otworzył drzwi do ich pokoju i wszedł do środka. Wnętrze królewskiego wręcz pokoju było urządzone na styl romantyzmu, dominowały brązy i czerwienie z kremowymi akcentami. Pomieszczenie wypełniały meble z epoki, okno naprzeciwko drzwi, które zajmowało całą ścianę było obramowane karmazynowymi kotarami. Po lewej mieli dwie kremowe sofy przy hebanowym stoliku do kawy i szklaną szachownicą oraz wejście do wyłożonej czarnym marmurem łazienki. Po prawej stronie od wejścia stały dwa łóżka mogące spokojnie pomieścić po trzy osoby. Neko podszedł do jednego z nich i delikatnie zsunął śpiącego chłopaka ze swoich pleców na łóżko. Patrzył na niego jeszcze przez dłuższą chwilę nie mogąc przestać się uśmiechać. Wyglądał tak spokojnie kiedy spał. Neko wyciągnął dłoń i pogłaskał go delikatnie po policzku wzdychając. Po chwili odwrócił się, ale zanim zdążył odejść Ren w półśnie chwycił jego rękę. Wydawało się, że chciał coś powiedzieć, ale dało się usłyszeć tylko wymruczane „dziękuję”. W tym samym momencie policzki Sugiyamy stopiły się z kolorem zasłon, a jego oddech stracił rytm. Przygryzł wargę i zacisnął pięść, żeby powstrzymać wszelkie odruchy, ale musiał coś zrobić, kiedy widział Ren’a tak słodkiego. Nachylił się i szybko cmoknął go w policzek po czym odwrócił się, zabrał piżamę i resztę przyborów toaletowych i czym prędzej zamknął się w łazience. Nie mógł sobie pozwolić na więcej niż krótki całus. Obiecał, że nie zrobi nic wbrew woli Akiyamy. Gdy tylko zamknął drzwi na klucz, oparł czoło o zimną marmurową ścianę. Nie pomogło. Przemył twarz zimną wodą. Nic. Szarpnął się za włosy z desperacji i wskoczył od razu pod lodowaty prysznic, ale nadal czuł gorąco na ciele. „Każde głębsze uczucie prowadzi do cierpienia. Miłość bez cierpienia nie jest miłością” ksiądz Jan Twardowski. I ma, holender, gość rację. Pomyślał.

Ren w sumie też nie miał lekko. Zagryzał wargi niemal do krwi. Schował twarz w poduszce, a pięści zacisnął na jej rogach. Starał się odepchnąć od siebie wszystkie myśli, ale to na nic. Jego skóra była nienaturalnie ciepła, zapomniał jak się oddycha, na całym ciele miał ciarki. Minęło dobre dziesięć minut zanim się w miarę otrząsnął i schował pod kołdrę. Nie było sensu przebierać się w piżamę. Neko widziałby, że wstał, a poza tym naprawdę był wykończony. Nadal myśli wypełniał mu pewien brązowooki blondyn i, choć nie do końca to rozumiał, podobało mu się to. Pogrążony w marzeniach zwyczajnie zasnął, myśląc o tym, jak bardzo spodobają mu się te dwa tygodnie.

            Przez następne dwa dni zwiedzali Madryt. Byli w takim pędzie, że ledwo mieli czas na jedzenie. Chcieli wszystko zobaczyć, a już następnego dnia musieli być w jakiejś nadmorskiej miejscowości, której nazwy nikt z nich nie pamiętał, przy czym jechali pociągiem.

- Uff, zdążyliśmy… - wysapała Hikaru, kiedy wskoczyli do pociągu w momencie, gdy już wyjeżdżał ze stacji. Była siódma rano i większość wciąż była trochę niedospana oprócz Miu. Wyglądała jak bóstwo, zresztą jak zawsze. Wyspana, świetnie ubrana, delikatnie umalowana, pięknie uczesana, uśmiechnięta. W porównaniu do niej dzieciaki wyglądały jak banda bezdomnych albo przynajmniej hipsterów bez kasy na kawę czy nowego iPhone’a. Po kilku godzinach byli już na miejscu. Miejscowość, a raczej zadupie, w jakiej się zatrzymali była szczęśliwie wystarczająco cicha, żeby spędzić piękne i spokojne dwa tygodnie bez motłochu turystów świecących golizną. Oczywiście było tu trochę ludzi, ale tylko trochę. Drewniane, jednopiętrowe domki, w których się zatrzymali znajdowały się tuż na plaży w miejscu gdzie piasek zlewa się z linią drzew. Mamy Haru w jednym, Asakury i Alice w drugim, Haru i Yuki w trzecim, a chłopcy w czwartym domku. Było jeszcze kilka innych, ale chyba tylko w jednym z nich ktoś jeszcze mieszkał.

Chłopcom zdecydowanie bardziej podobał się, surowszy niż w hotelu, wystrój domku, bardziej przypominał im ich drewniany dom, w którym musieli przenocować jeszcze zeszłej zimy. Była tam niewielka kuchnia i łazienka, a w pokoju tuż od wejścia były dwa łóżka, szafa i stolik do kawy. Zero elektroniki, prawdziwy wypoczynek.

- Heeeeeej - Haru zajrzała do nich, kiedy już wszyscy się rozpakowali. Ren spojrzał na nią podejrzliwie.

- Cooooo? – odparł niepewnie.

Haru uśmiechnęła się półgębkiem.

- Wyskakiwać z ciuchów!!! Idziemy na plażę!!! – zaśmiała się i wyszła z ich domku zamykając za sobą drzwi.

Obydwaj parsknęli śmiechem, po czym Ren wyszedł do łazienki się przebrać. Kiedy wrócił już w bokserkach i samej koszuli Neko również był przebrany i miał na sobie tylko luźną bluzę. Wyszli na zewnątrz zastając dziewczyny w zwiewnych sukienkach narzuconych na stroje kąpielowe.

- No chodźmy już, chodźmy~! – zawołała Miu. Bez dalszych dyskusji  ruszyli za nią taszcząc cały sprzęt plażowy: piłki dmuchane, siatkowe, ręczniki, parasole, kapelusze, kremy z filtrem, prowiant, przygotowany w międzyczasie przez Miu, i masa innych rzeczy.

Kiedy znaleźli sobie odpowiednie miejsce na plażowanie, dziewczyny zdjęły sukienki, a chłopcy zrzucili górne warstwy. Ku aprobacie Neko, żadna z jego przyjaciółek nie miała na sobie nic w stylu „mini bikini”, wszystkie, jak widać szanowały siebie i swoje ciała, więc nie musiał się martwić o przechodzących „gapiów”. Faktycznie, on sam też miałby na co popatrzeć gdyby tuż obok niego nie stał sam Bóg o blond włosach i zimnych, niebieskich oczach, który właśnie unikał jego wzroku.

Ren natomiast miał podobne zdanie na temat Neko, tylko że w przeciwieństwie do niego nie mógł sobie pozwolić na takie otwarte gapienie się na niego i choć miał wielką ochotę właśnie to zrobić to zebrał całą swoją silną wolę, żeby odwrócić wzrok.

- Dobra, chodźmy się bawić! – zarządziła Ayako, a wszyscy posłuchali.

Następne dwie godziny były nieco lepsze, bo chłopcy przynajmniej mogli odciągnąć od siebie wcześniejsze myśli siatkówką. Natomiast po dwóch godzinach czekało ich niezbyt miłe spotkanie.

- Neko-kun, Ren-kun! A wy skąd się tu wzięliście? – wysoki piskliwy głos rozbrzmiał w ich uszach nieprzyjemnym echem.

- Żeby nawet na drugim końcu świata nie mieć spokoju… - mruknął Ren, nawet nie zadając sobie trudu by się odwrócić.

Yurika biegła po piasku w ich stronę. Długie blond włosy miała związane w koński ogon, a do tego nosiła dość skąpy, różowy, dwuczęściowy kostium.

- Oh, Yurika-chan, miło cię widzieć – odparł Neko uśmiechając się do niej.

- Prawda! – pisnęła, rzucając mu się na szyję. Ren’owi podniosło się ciśnienie. – To musi być zrządzenie losu. Że akurat teraz jesteśmy w tym samym miejscu, w tym samym czasie na wakacjach, haha. Neko-kun, muszę przyznać, że naprawdę świetnie wyglądasz. Opalałeś się już? Bo wiesz… - Ren nie wytrzymał i przerwał jej słowotok zanim to zaszło za daleko.

- Sagara- san – starał się, by nie brzmiało to jak warknięcie – Na słowo – skinął na nią palcem i odszedł w cień drzew.

Ta tylko pomachała do Sugiyamy i zakomunikowała, że zaraz wraca.

- Czego ty znowu chcesz Sagara? – zapytał zaplatając ręce na piersi.

- Ja?

- Nie udawaj głupiej. – stłumił warknięcie z tyłu gardła i przybliżył się trochę do niej – Trzepoczesz rzęsami i kleisz się do niego jakby nie wiem co. Pozwól mi coś sprostować. Odczep się od niego, jest  z a j ę t y.

Yurika gapiła się na niego przez moment po czym parsknęła śmiechem.

- Co w tym takiego śmiesznego?

- Bo nie jestem nim zainteresowana – odparła, wzruszając ramionami.

- Co? – zapytał zaskoczony Ren – To po co się do niego kleisz… Czekaj, ty coś knujesz, mam rację?

Yurika uśmiechnęła się jednym kącikiem ust.

- Ja? Ależ skądże. Jestem w szczęśliwym związku z Hirose.

- Że… co? – chłopak rozdziawił szczęki tak, że zaraz dolna opadłaby mu do ziemi. Zaraz się otrząsnął i zapytał podejrzliwie: - W co wy pogrywacie?

Znów wzruszyła ramionami.

- Ren-kun, wyluzuj się trochę. Hirose to dobry chłopak, zmienił mnie. Ludzie tak czasem robią, zmieniają się. Baw się dobrze na wakacjach. – poklepała go po ramieniu i poszła pożegnać się z resztą bandy.

Ta, ludzie się zmieniają – pomyślał Ren – ale nie Hirose. Nie daj się zwieść Neko, ty też Yurika.

Odczekał jeszcze chwilę i wrócił do reszty. Neko pomachał do niego z wody i podpłynął do brzegu. Po raz kolejny Ren musiał przypomnieć sobie jak wciągnąć powietrze do płuc. Neko Był cały mokry. Zaczesał dłonią mokre włosy do tyłu, ale kosmyki nadal przyklejały się do jego twarzy. Krople wody spływały po jego idealnym torsie, a do tego bokserki lekko się na nim opinały od wody. Po prostu nie był w stanie odwrócić wzroku, ale na szczęście sam obiekt jego zainteresowania wybawił go od bycia przyłapanym przez pozostałe dziewczyny. Neko chwycił go za nadgarstek i z uśmiechem zaciągnął do wody. Weszli na około głębokość pasa i wtedy Sugiyama zanurzył się pod wodę. Ren nie do końca wiedział co zrobić. Neko nie wynurzał się przez dłuższą chwilę. Na powierzchni pojawiły się pęcherzyki powietrza i wtedy Ren lekko spanikował. Również się zanurzył, żeby sprawdzić czy wszystko gra. Neko miał zamknięte oczy i otworzył je dopiero, kiedy Ren go szturchnął. Woda była nieziemsko czysta, dlatego wszystko wyraźnie widzieli. Neko uśmiechnął się, kiedy zobaczył jego zmartwioną minę. Wynurzył się na powierzchnię, Ren tuż za nim.

- Idioto, nie rób mi takich rzeczy! – zganił go, kiedy tylko wydostał się na powietrze.

 Neko zaśmiał się krótko.

- A co? Martwiłeś się? – zapytał, będąc pewnym, że Ren zaprzeczy. Nie zrobił tego.

- Oczywiście, że tak!!! – pół-warknął, pół-jęknął w odpowiedzi.

Uśmiech Neko zrzedł. Nie spodziewał się, że Ren weźmie jego przekomarzanie na serio. Nie spodziewał się też tak silnej reakcji. Ren albo miał zaszklone oczy albo to światło tak się odbijało. Kolejnej reakcji tym bardziej się nie spodziewał. Ren go przytulił.

- Idiota – szepnął jeszcze raz i wypuścił go z uścisku.

Może to przez to, że Yurika namieszała mu przed chwilą w głowie razem z Hirose, największym dupkiem świata, ale naprawdę się martwił, że Neko mogło się coś stać.

- Może chodźmy się już wysuszyć, co? – zaproponował Neko z zarumienionymi, niekoniecznie od słońca, policzkami.

Ren uspokoiwszy się, skinął powoli głową.

- Idiota.

_____________________________________________________________________________________________________________

No, więcej cierpliwości, już niedługo będzie słodko <3