Zakochany Neko 14

Woohoooo! Sorka za spóźnienie, ale zaczęłam pisać i tak nie wiem kiedy, ale nagle zrobiła się 2:22 xD A teraz krótkie przypomnienie ostatniej części: Neko zaopiekował się Ren'em, kupił wszystkie potrzebne mu rzeczy i więcej tzn. ubrania do ćwiczeń, broń, zegarek itp. Ren często zamyka się w pokoju tuląc się do zdjęcia tajemniczej dziewczyny, w międzyczasie odwiedza ich pielęgniarka, która zawsze zajmowała się Akiyamą w szpitalu, a Neko zastanawia się jak złapać sprawcę pożaru. W następnych dniach Ren okazuje się być dziwnie przyjemniejszy niż zazwyczaj, a Neko dostrzega swoją szansę przekazania mu swoich uczuć. Niestety w końcu Ren nie wytrzymuje i ucieka. Neko dogania go na stacji kolejowej i jadą do drewnianego domku, który kiedyś budowali z ojcem Ren'a. Odbywają tam poważną rozmowę, w której Akiyama przyznaje, że pozwalał na gesty Sugiyamy, aby spłacić wobec niego dług. Kiedy wyjaśnili całą sprawę, Neko znów zaczyna podśpiewywać piosenki i rozmyśla o ich dzieciństwie, kiedy po raz pierwszy się spotkali...



_____________________________________________________

- Nee! Okaa-san, co ja tam będę robił?

- Posiedzisz grzecznie i nie będziesz nam przeszkadzał. Cholera znowu śmietniki! – matka Neko zaklęła, kiedy wjechała z drogi na chodnik – To twoja wina! Nie zagaduj mnie! – warknęła na chłopca na tylnym siedzeniu.

- Dobrze, mamo – mruknął mały i już więcej się nie odezwał, póki nie dotarli na miejsce.

Powitała ich piękna szatynka o delikatnie falowanych włosach i pięknych, ciemnych oczach. Ciepło uśmiechnęła się do malca, który przestraszony chował się za mamą i przytulał mocno swojego czekoladowego misia. Ta pani wydawała mu się przyjazna. Była taka ładna i tak ślicznie się uśmiechała. Wyszedł przed swoją mamę i uśmiechnął się przestraszony, chowając misia za siebie. Ona tylko się zaśmiała pod nosem. Kucnęła i rozczochrała mu włosy.

- Hej! Jak masz na imię? – zapytała. Malec skulił się nieco.

- Neko…

- Neko? – powtórzyła nieco zdziwiona i spojrzała na blondynkę w przykrótkiej brązowej sukience. Ta tylko fuknęła i odwróciła głowę z wyższością – Więc, Neko-chan, tak? Mogę tak mówić? – kiwnął głową – Ja jestem Akiyama Alisa. Mów mi Alisa-chan, dobrze?

- Dobrze – odparł ośmielony.

- Idź teraz proszę do ogródka, tam jest mój synek, a ja zaraz wam przyniosę coś do przekąszenia – chłopczyk znów przytulił misia i niepewnie spojrzał na stojącą za nim niebieskooką blondynkę.

- Okaa-san? – mruknął cichutko.

- No idź wreszcie! – fuknęła i machnęła ręką w kierunku wcześniej wspomnianego miejsca.

Neko ze spuszczoną głową poszedł za dom i dostrzegł tylko pokrzepiający uśmiech pani Alisy. Sama wielkość tego domu zrobiła na nim wrażenie, ale ogromny ogród był dla niego niczym dwór z baśni. Żywopłot czterokrotnie wyższy od niego samego, krzewy różane pięły się w górę po drabinkach, dookoła rosły różnokolorowe kwiaty wszelkiego rodzaju, drzewa owocowe i ozdobne wznosiły się na różne wysokości, a liście delikatnie powiewały na wietrze. Ogród był gigantyczny. Miał co najmniej piętnaście hektarów powierzchni, więc słowo "ogródek" było co najmniej nie na miejscu. Neko wędrował między roślinami, tak długo aż się zgubił. Zatrzymał się przy małym stawku, wokół którego rosły drzewka bonsai i bambus. Usiadł na brzegu, zamknął oczy i wsłuchał się otaczające go odgłosy. Szum liści, śpiew ptaków, dźwięki fletu… Dźwięki fletu? Mocniej wytężył słuch i powoli podążał za muzyką. Słyszał ją coraz wyraźniej co znaczyło, że szedł w dobrym kierunku. W końcu dotarł do części ogrodu, gdzie dookoła pełno było bambusa wysokiego na kilka metrów i wiśni w pełnym rozkwicie, a do tego padający cień i migające pomiędzy pędami promyki dawały temu miejscu swój urok. Teraz słyszał melodię wyraźnie. Grał ją mały chłopiec, siedzący na nieco grubszej gałęzi jednej z wiśni. Trzymał w swoich małych rączkach shakuhachi. Neko podszedł bliżej, ale tamten go nie zauważył. Był niewiarygodnie skupiony, ale jednocześnie taki spokojny i rozluźniony. Z zamkniętymi oczami wygrywał idealnie kolejne nuty. Neko szybko podchwycił melodię, ułożył prędko jakiś rym i zaczął śpiewać. Kiedy skończył, drugi blondyn odsunął flet od ust i otworzył oczy, od razu spoglądając swoimi jasnoniebieskimi tęczówkami na niego, siedzącego pod tym samym drzewem.

- Pięknie grasz – zerknął na niego w górę.

- Pięknie śpiewasz – uśmiechnął się przyjaźnie.

- Co to za melodia?

- Sam ułożyłem – odpowiedział.

- Naprawdę?! – zachłysnął się mały. Niebieskooki kiwnął głową – Łał… Nee, jak masz na imię?

- Wejdź na górę to ci powiem – wystawił do niego język, jak do wyzwania.

- Ej, to nie fair! – naburmuszył się i nadął policzki – Ta gałąź nie utrzyma nas obu!

- Utrzyma! Wskakuj! – zaśmiał się grajek. Neko niepewnie wspiął się po pniu i zaraz siedział na gałęzi obok drugiego blondyna – A nie mówiłem?

- Więc jak masz na imię? – zapytał, a drugi uśmiechnął się do niego promiennie.

- Aki… - przerwał w pół słowa, kiedy usłyszeli trzask i zaraz z krzykiem wylądowali na ziemi cali poobijani. Na szczęście pani Alisa i mama Neko – Mary – były w pobliżu, żeby przynieść im coś do zjedzenia. Pani Alisa wzięła swojego syna na ręce, a Mary wytargała Neko za ucho, ale po ostrzegawczym spojrzeniu swojej koleżanki zostawiła go i weszli do mieszkania. Tam pani domu zajęła się obdartymi kolanami i guzami chłopców.

- Przepraszam, że kazałem ci wchodzić na to drzewo – siorbnął nosem niebieskooki.

- Nie szkodzi. Twoja mama nie jest zła, że połamaliśmy tamtą wiśnię? – zapytał.

- Nie. Powiedziała, że i tak była już zaniedbana i wyschnięta.

- Nee, nadal nie wiem jak się nazywasz – przypomniał Neko.

- A! Przepraszam. – znów rozpromieniał – Jestem Akiyama Ren! – powiedział z dumą – A ty?

Neko nieco się zgarbił.

- Sugiyama Neko.

- Neko – chłopiec zaczął chichotać.

- Co w tym śmiesznego? – burknął cicho.

- Hahaha, nic, tylko… Masz bardzo fajne imię!

- Naprawdę!? – ucieszył się, kiedy to usłyszał, a Ren pokiwał głową.

- Neko! Jedziemy do domu! – warknęła Mary, a na dźwięk jej głosu Neko od razu się spiął i stanął na baczność.

- Ale okaa-san! Nie możemy zostać jeszcze chwilkę? – jęknął z niezadowolenia.

- Nie… - już chciała znów na niego krzyknąć, ale Alisa odciągnęła ją na korytarz i wyszeptała coś na ucho. Było widać po jej twarzy, że jest zdenerwowana, więc Mary tylko kiwnęła głową i wyszła z domu, trzaskając drzwiami. Neko zaczął chlipać i pociągać nosem. Pani Alisa już chciała biegiem do niego podejść i przytulić, ale Ren był szybszy. Podszedł do niego i objął go swoimi rączkami, głaszcząc delikatnie po plecach póki się troszeczkę nie uspokoił. Wtedy Neko też się do niego przytulił. Po chwili Ren odsunął się delikatnie i dał małemu całusa w policzek, na co ten się lekko zarumienił.

- Mama zawsze tak robi jak ja płaczę i to jest bardzo miłe, więc pomyślałem, że na ciebie też może zadziała – wyjaśnił. Neko uśmiechnął się szeroko i otarł łzy.

- Dziękuję, Ren-chan – powiedział, jeszcze raz się do niego przytulając.

Alisa, widząc tą scenę, nie mogła powstrzymać uśmiechu i drobnej łzy, tak samo jak nie zdołała powstrzymać chęci zrobienia im zdjęcia, czego na szczęście chłopcy nie zauważyli.

- Alisa-chan? – wzdrygnęła się, kiedy Neko do niej podszedł i pociągnął za rękaw.

- Tak, Neko-chan?

- Moja mama… Pojechała beze mnie? – zapytał cicho, jego głos mocno drżał.

Widząc, że łzy wzbierają w jego dużych oczkach, Alisa kucnęła przy nim, uśmiechnęła się pocieszająco i pogłaskała go po blond włoskach.

- Twoja mama musiała wrócić do pracy, ale… Nie martw się! Zostaniesz z nami przez jakiś czas. Oczywiście, jeśli chcesz… - usłyszawszy to, chłopczyk pokiwał energicznie głową – Zaraz wróci tata Ren-chan, a na razie zrobię wam coś do zjedzenia i pójdziecie się pobawić. Co wy na to?

- Tak! – zawołali jednocześnie.

- Nee, Neko-chan, chodź! Pokażę ci mój pokój! – złapał go za rękę i pobiegli po schodach do pokoju Ren’a.

- Nie tak szybko! Ała! – jęknął kiedy potknął się na ostatnim schodku i zaliczył spotkanie z podłogą.

- Neko-chan! Przepraszam! Wszystko dobrze? – przykucnął przy nim, kiedy z lekko zaszklonymi oczkami stukał w palcem w przedni ząbek aż wypadł z buzi na jego dłoń.

- Wypadł mi pierwszy ząb! – oznajmił zaskoczony i spojrzał w górę na Ren’a . Chłopiec odpowiedział mu uśmiechem i jeszcze raz pociągnął go w stronę swojego pokoju, niestety poślizgnął się na wypolerowanych deskach podłogi i również uderzył w ziemię. – Ren-chan! Żyjesz? – Neko klęknął przy nim i z przyglądał się mu z zatroskaną miną. Blondynek podniósł się, a przed nim leżał jego pierwszy ząb.

- Neko-chan! Mój ząbek też wypadł! – uśmiechnął się szeroko i faktycznie brakowało mu przedniego mleczaka – Mama mówi, że jak komuś wypadnie ząb i włoży się go pod poduszkę, to przyjdzie wróżka i da w zamian za niego cukierka! Chodźmy pokazać mamie! – tym razem już ostrożniej schodząc po schodach, poszli na parter do mamy Ren’a.

- Mamoooooo!!! – zawołał blondynek – Spójrz!

- Co tam, chłopcy?

- Wypadły nam pierwsze ząbki! – powiedział Ren i obaj jak na komendę odsłonili dziury. Pani Alisa uśmiechnęła się i sięgnęła po aparat.

- Dziś w nocy przyjdzie do was magiczna wróżka, zabierze je i da wam pyszne cukierki. Tylko musicie schować ząbki pod poduszki i grzecznie zasnąć, więc nie zgubcie ich. A teraz: Uśmiech! – objęli się wzajemnie ramionami, a palce wolnych rąk ułożyli w znak zwycięstwa, uśmiechnęli się szeroko, pokazując uszczerbki w uzębieniu. Pani Alisa nie mogła powstrzymać uśmiechu i rumieńców, widząc ich takich słodkich i szczęśliwych.

Później skakali po całym domu i ogrodzie śmiejąc się, bawiąc i hałasując.

- Ren-chan, twoja mama jest taka miła i ładna – zagadnął nieco smutno Neko.

- No pewnie! – kiwnął zgodnie głową – Tata też jest bardzo miły i zawsze, kiedy wraca do domu, spędza ze mną mnóstwo czasu! Jest naprawdę super! A poza tym, kiedy wychodzi do pracy, a później wraca to zawsze całuje mamę na pożegnanie czy przywitanie. – opowiadał rozentuzjazmowany – Traktuje mamę jak prawdziwą królową. Czasami nawet z nią tańczy! Kiedy ma wolne i jest w domu, zawsze pomaga mamie w gotowaniu czy sprzątaniu. Nawet jak się pokłócą to nie potrafią się na siebie gniewać zbyt długo. Ale kiedy mama przez to płacze, tata ją przytula i całuje i przeprasza, mówi, że mu wstyd i że nie chciał, żeby tak wyszło i nawet płacze razem z nią. Tata jest naprawdę super! – zrobił chwilę przerwy po czym dodał – Wiesz Neko-chan, obiecałem sobie, że będę taki miły jak tata dla wszystkich dziewczynek, a jak poznam taką dziewczynkę jak mama to na pewno się z nią ożenię i będę dla niej taki jak tata dla mamy.

Neko pokiwał smutno głową.

- Twój tata naprawdę musi być super. Ja swojego już dawno nie widziałem. Nawet na moich ostatnich urodzinach – głos miał cichy i drżący, a w oczach zaświeciły mu się łzy.

- A co z mamą!? – jęknął przejęty.

Maluch pociągnął nosem

- Nie wiem. Ciągle na mnie krzyczy, nie chce mnie przytulać ani nawet rozmawiać. Powtarza, że ma dużo pracy i jej przeszkadzam – załkał.

Ren natychmiast koło niego klęknął i przytulił z całych sił ku zdziwieniu drugiego blondyna.

- Jeśli mama nie chce cię tulić, to ja mogę cię tulić ile tylko chcesz. – oznajmił stanowczo, lekko odsuwając się od niego i ścierając rękawem łzy chłopca. – Nie płacz już, Neko-chan – wyszeptał i dał mu wielkiego, słodkiego buziaka w policzek.

- Dziękuję, Ren-chan – uśmiechnął się do niego i oddał mu buziaka.

Pani Alisa razem z Panem Kazumą, którzy zupełnie przypadkiem przechodzili korytarzem, zupełnie przypadkiem podglądnęli tę scenę i nie mogli powstrzymać współczucia dla Neko, tak jak i ciepła w sercach na tak słodki widok.

- Cześć, Ren-chan! – zawołał pan Kazuma, wchodząc do pokoju jak gdyby nigdy nic.

- Tata! – Ren od razu rzucił mu się na szyję.

- Chodź no tu, mój mały wojowniku! – to mówiąc, wziął go na ręce – Proszę, proszę. Wydaje mi się czy przybył mi kolejny syn!? – zażartował, zwracając się do Neko, a Alisa stojąca w drzwiach cicho zachichotała.

- Nazywam się Sugiyama Neko – oznajmił i ukłonił się.

- Neko? – powtórzył zaskoczony i spojrzał na żonę, która tylko wzruszyła ramionami w geście „mnie nie pytaj”. Uśmiechnął się ciepło do chłopca. – Ciekawe imię.

- Neko-chan, muszę ci coś powiedzieć. – wtrąciła się mama Ren’a – Ale musisz mi obiecać, że będziesz dzielny i nie będziesz płakać.

- Obiecuję! – odparł odważnie.

Alisa odetchnęła głęboko i zebrała się w sobie.

- Twojej mamy nie będzie prze miesiąc. Musiałaby cię zabrać na plan filmowy, ale zaproponowałam, że możesz zostać tutaj. O ile oczywiście chcesz.

Neko na początku posmutniał, ale zaraz wyprostował się.

- Chcę zostać! Alisa-chan jest dla mnie jak mama!

Dwoje dorosłych uśmiechnęło się wesoło.

- Nee, Neko-chan, a ja? – zapytał Pan Kazuma.

Neko spojrzał na niego, przekrzywił główkę jak prawdziwy kotek i zastanowił się przez chwilę.

- Z tego co mi opowiadał Ren-chan, wydaje się pan być miły.

- Więc mów mi Kazuma-kun albo tato – zaśmiał się wesoło.

Neko jeszcze raz przekrzywił główkę. Obrócił się w stronę Pani Alisy.

- Mama? – kiedy kiwnęła głową z uśmiechem, odwrócił się do Pana Kazumy – Tata? – również przytaknął.

Neko zaczął się śmiać i naprzemiennie wołać swoich nowych „rodziców”.

- Chodź tutaj, mały urwisie! – zaśmiał się i teraz trzymał obydwu chłopców na rękach.

Wieczorem usiedli do kolacji wraz z drugim trzyletnim blondynkiem. W ten sposób powstała zupełnie nowa szczęśliwa rodzina. Niestety wszystko co dobre musi się skończyć. Po miesiącu Mary wróciła ze zdjęć i zabrała syna do domu w akompaniamencie głośnego szlochu obydwu chłopców, a za następne trzy miesiące znów oddała go pod opiekę państwa Akiyama. I ten cykl powtarzał się przez trzy lata aż do dnia, w którym rozpętało się prawdziwe piekło na ziemi. Dopiero po tym obaj chłopcy przeszli terapię, w której byli także obiektami badawczymi, dlatego mieli już nigdy więcej się nie spotkać. Obie rodziny przeprowadziły się z Japonii do Wielkiej Brytanii. Ale zdarzyło się coś, co było pozytywnym zaskoczeniem dla maluchów. Sami Bogowie i los musieli tego chcieć, gdyż po roku, spotkali się ponownie w tej samej szkole, ale jakby zupełnie inni, jak nie oni…
_________________________________________________________________________________________________________
Nie wiem czy to dobrze czy źle, ale jak przez dłuższy czas tego nie czytałam i teraz jeszcze raz to powtórzyłam to stwierdzam, że słodcy są jako dzieci i się uśmiecham do monitora jak debil xD